เรื่องเล่าจากหัวใจ หากไม่ท้อชีวิตมีทางไปต่อได้เสมอ "กฤษณากรณ์ มะลิวัลย์"

“กฤษณากรณ์”  ศิลปินครูอาสา จากปลายพู่กันมือขวา..สู่การสร้างแรงบันดาลใจใหม่ด้วยมือซ้าย

กฤษณากรณ์  มะลิวัลย์  หรืออาจารย์กร ที่เด็กๆด้อยโอกาสหลายๆคนรู้จัก มีภูมิลำเนา อยู่จังหวัดสมุทรปราการ ศิลปินที่มมีความผูกพันกับการวาดรูปมาตั้งแต่เด็ก โดยมีคุณพ่อซึ่งทำงานด้านศิลปะเป็นแรงบันดาลใจสำคัญ แต่ชีวิตกลับพลิกผันเมื่อปี 2535 จากอุบัติเหตุรถจักรยานยนต์ชนกัน  ทำให้แขนข้างขวาไม่สามารถใช้งานได้

แม้จะรักษาตัวนานนับปี ความพิการที่เกิดขึ้น ส่งผลให้เกิดความท้อแท้และยากลำบากในการยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้นได้ เขานั่ง ๆ นอน ๆ ไม่สามารถทำอะไรได้เลยเป็นเวลานานกว่า 4 ปี

น้องชายผู้จุดประกายความฝันอีกครั้ง  จุดเปลี่ยนครั้งสำคัญเกิดขึ้น เมื่อน้องชายโทรมาขอให้เขาวาดภาพมังกร ซึ่งเป็นลายเส้นที่กฤษณากรณ์ถนัดอยู่ก่อนแล้ว ทั้งรูปมังกร หงส์ และลวดลายจีนโบราณ การได้รับงานชิ้นนี้อีกครั้งในรอบ 4 ปี ถือเป็นความท้าทายอย่างยิ่ง เพราะต้องเปลี่ยนมาใช้มือซ้ายที่ไม่ถนัดในการวาด  แรกเริ่มนั้นเต็มไปด้วยความท้อแท้ แต่เมื่อได้รับคำชื่นชม เขาก็ยิ่งมุ่งมั่นฝึกฝนการทำงานด้วยมือข้างซ้ายอย่างหนัก จนบางครั้งลืมเวลาไปเลยด้วยซ้ำ การวาดลายเส้นด้วยใจรักและความมุ่งมั่นได้หลอมรวมอาจารย์กรณ์กับงานศิลปะอีกครั้ง

 

เดินหน้าแบ่งปัน จิตอาสาพาสุข

หลังจากการฝึกฝนอย่างไม่ย่อท้อเป็นเวลากว่า 4 ปี อาจารย์กฤษณากรณ์ตัดสินใจนำประสบการณ์และความเชี่ยวชาญด้านการวาดเส้นไปส่งต่อให้กับผู้อื่น ด้วยจิตใจที่เปี่ยมด้วยการให้ เขาได้อาสาเป็นครูสอนศิลปะตามโรงเรียนต่าง ๆ ความสุขที่ได้จากการแบ่งปันความรู้และสร้างแรงบันดาลใจให้กับเด็ก ๆ ถือเป็นสิ่งที่มีค่ามากที่สุดสำหรับเขา โดยหวังว่าสิ่งเหล่านี้จะเป็นรากฐานสำคัญในการปูทางให้เด็ก ๆ สามารถนำความรู้ไปปรับใช้ในดารดำเนินชีวิตได้ต่อไป  

 ประสบการณ์สุดประทับใจที่โรงเรียนหนองบัวลำภู

“ประสบการณ์การไปสอนนักเรียนที่จังหวัดหนองบัวลำภู ได้สร้างความประทับใจไว้อย่างสุดซึ้งในใจผม ไม่ใช่แค่ความสุขที่ได้แบ่งปันความรู้ แต่เป็นภาพที่ยากจะลืมเลือนเมื่อการสอนสิ้นสุดลง เด็กนักเรียนทุกคนพร้อมใจกันก้มกราบเพื่อแสดงความขอบคุณ ในวินาทีนั้น ผมรู้สึกทำตัวไม่ถูกเลยครับ มันเป็นความรู้สึกที่ผสมปนเประหว่างความปลื้มปิติและความอบอุ่นที่เปี่ยมไปด้วยคุณค่าอย่างที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน

คุณครูที่โรงเรียนได้อธิบายให้ผมฟังในภายหลังว่า นี่คือ ธรรมเนียมปฏิบัติ ของที่นี่ ไม่ว่าใครจะมาสอน เด็กๆ ก็จะแสดงความขอบคุณด้วยการก้มกราบเสมอ เมื่อได้ทราบดังนั้น ผมยิ่งซาบซึ้งใจใน ความงดงามของวัฒนธรรม และ ความนอบน้อม ที่ถูกปลูกฝังในตัวเด็กๆ อย่างแท้จริง การได้เป็นส่วนหนึ่งในการมอบความรู้และได้รับความรู้สึกดีๆ กลับมามากมายเช่นนี้ ทำให้ผมมีความสุขและอิ่มเอมใจอย่างที่สุดครับ”

เสียงเล็กๆจากศิลปินพิการ  

ผมอยากให้มีพื้นที่ในการจัดแสดงงานผลงานศิลปะ ให้พวกเรา ศิลปินพิการได้มีส่วนร่วมเหมือนกับคนปกติ อย่ามองว่าเราเป็นพลเมืองชั้น 2  คือทุกคนไม่มีใครที่อยากพิการหรอกครับ ทุกคนอยากเป็นคนปกติทั้งหมด  และความสามารถของศิลปินทุกคนไม่ได้ด้อยเลย ทุกอย่างมันฝึกฝนได้หมด เพียงแต่ว่าให้เขาจะได้มีโอกาส ได้มีพื้นที่ มีพลังใจ อย่าไปมองกันด้วยสายตา.. ที่มันเหมือนกับว่าเราแตกต่างกัน

“ ถ้าทุกคนมีความรักและการแบ่งปันกัน ในสิ่งที่ทำได้ 

ผมว่าสังคมน่าอยู่ขึ้นอีกเยอะ 

ไม่ว่าจะคนพิการหรือคนปกติ 

ให้เราอยู่ร่วมกันด้วยความรักและความเข้าใจ 

และเห็นใจกันครับผม  “ 

กฤษณากรณ์  มะลิวัลย์  ศิลปินครูอาสา